استلا را ما کشتیم

ترجمه‌ی یک شاهکار آسان نیست. مترجم مدام در تشویش می‌ماند، و بین تردید و انتخاب معلق می‌شود؛ در نقطه‌ی انتخاب، وقتی کلمه به پرواز در می‌آید، فقط دو بال آزادی و وفاداری به داد عشق می‌رسد. با یک بال پروازی صورت نمی‌گیرد. شیرین قرشی برای من نوشته بود: «من عاشق نوشته‌های مارلن هاوس هوفر هستم. این که همه چیز را زیر سوال می برد و این غم و پریشانی که در پس همه‌ی نوشته‌های او محسوس است روح مرا لمس می‌کند.» راست می‌گوید؛ این رمان تنها در کلمات جاری نیست، در فاصله‌ی بین سطرها زنده می‌شود. با سایه‌سازی هوشمندانه، خیلی از علت و معلول‌ها در سایه به حرکت در می‌آید. ساختار دارد، معماری شده، تراش‌خورده و زیباست. غصه نخور. رمان یا داستان خوب آن است که دیگر نتوان روایت بهتری از آن ارائه داد. چون قصه و حادثه زیاد است، دنیا پر شده از ماجرا. همه هم از یاد می‌رود و روزنامه را هم باد می‌برد. فقط داستان خوب با معماری درخشان مهم است که برای بشریت به یادگار می‌ماند.